Al weken lang ben ik afscheid aan het nemen. Afscheid van mijn vrienden, mijn collega’s. Het klinkt wat dramatisch, maar ik ga ze echt heel lang niet zien.

Hun vakanties overlappen vaak met mijn zes-en-een-halve week fietsen, waardoor ik mensen soms twee maanden lang niet zal spreken. Mensen die ik dagelijks op mijn werk tegenkom, vrienden waarmee ik meerdere keren per week een biertje ga drinken verdwijnen twee maanden lang uit mijn leven.

Dit is nieuw voor mij.

Gisteravond met Peter naar de Doerak geweest. Mijn stamcafé. Normaal zijn er op zaterdagavond altijd bekenden, nu waren we met zijn tweeën. Buiten gezeten op het frisgeregende terras. Gepraat over de politiek, over de kleingeestigheid, de afgunstigheid die ons land in zijn greep lijkt te hebben. Maar ook over alle mooie en lieve mensen in onze omgeving. Dit alles uiteraard in het goede gezelschap van Maat, de vertederende Friese Stabij van Peter.

Toen was de laatste ronde geweest en fietste ik naar huis. Ook Peter is nu op vakantie.

Op mijn werk zal ik nog drie dagen zaken overdragen. Twee notities afronden, zo goed en zo kwaad als het gaat. Bijpraten met twee collega’s die morgen terugkomen van vakantie. En dan is het mijn tijd. Hoe zal het zijn, mijn langste reis ooit, zowel gerekend in kilometers als in tijd? Mijn eerste fietsvakantie als vrijgezel?

Mijn gevoel zegt dat het een reis door de eenzaamheid gaat zijn. Dat ik het zes weken met mezelf zal moeten doen en dan terugkeer op een mooie nazomeravond vol vrienden die allemaal willen horen hoe mijn reis is geweest.

Het zal wel door het afscheid nemen komen. Van mijn vorige reis weet ik nog heel goed dat ik nooit eenzaam was. In Noorwegen ging er geen dag voorbij of raakte wel met mensen aan de praat. Op straat, op de camping, in een café, op de veerboot. Elke dag kwamen er wel berichtjes van vrienden via SMS. Eenzaamheid is wel het laatste waarmee ik mijn Noordkaaptocht associeer. Natuurlijk, Zweden en Finland zijn geen Noorwegen, maar toch.

Hoe zal het zijn? Hoe zal ik me voelen na tweehonderd drijfnatte kilometers door een productiebos? En als ik op een zonnige rustdag neerstrijk op het terras van een pizzeria? Wie ga ik allemaal tegenkomen? Naarmate het vertrek dichterbij komt, kan ik me er steeds minder bij voorstellen.

Ik moet maar gewoon gaan fietsen.