Een nieuw jaar, tijd om Liglog weer nieuw leven in te blazen. Er is natuurlijk veel te melden, vooral over mijn prachtige reis naar Grense Jakobselv en terug. Daar ga ik het nu echter niet over hebben, aangezien een uitgebreid reisverslag binnenkort zal verschijnen in de Ligfiets&. Bovendien hebben de meeste ligloglezers waarschijnlijk mijn reisweblog gevolgd.
Iets wat helemaal niet ter sprake is gekomen in al die reisverhalen, is dat ik met een nieuwe cockpit rij. Op zich is dat nog niet heel bijzonder, ik test wel vaker een onderdeel voor Challenge. Wat wellicht wel enige verbazing zal wekken, is dat door dit nieuwe stuur mijn voorkeur voor gripshifts verminderd is.
Ik heb altijd erg van gripshifts gehouden vanwege hun eenvoud, omdat ze licht, betrouwbaar én goedkoop zijn. Bovendien, wat schakelt er nou fijner dan zo’n simpel handgreepje waarmee je in één polsbeweging de ketting je hele cassette over kunt harken. Al die rapidfire-, push-pull-, triggershifters of hoe die systemen ook mochten heten vond ik maar zwaar, complex en moeizaam schakelen.
Dus ik keek wel een beetje zuinig toen Paul Voerman voorstelde om zijn nieuwe idee te testen. Hij liet mij een smal stuur zien met twee DoubleTap-shifters die zo gemonteerd waren dat je ze met de duimen moet bedienen. Dat smalle stuurtje zag ik nog wel zitten, maar om daar mijn gripshifters voor op te geven…
Ik beloofde er even over na te denken. Toen de vertrekdatum van mijn Rondje Scandinavië naderde leek het me toch wel leuk om het te proberen. SRAM wil echt geen 10-speed gripshifts maken, dus vroeg of laat zou ik toch over moeten op een alternatief. En als ik het echt niks zou vinden, zijn die gripshifts zo weer teruggeplaatst.
Op de foto’s zie je hoe de shifters geplaatst zijn. Merk op dat ze niet aan de handgrepen zitten, maar aan de stuurpen. Haaks op de richting waarvoor ze eigenlijk ontworpen zijn. Je kunt zo je handen heel dicht bij elkaar houden en toch beide shifters bedienen. Ik heb het stuur laag en ver naar voren ingesteld. Mijn handen heb ik vlak boven mijn kruis. Door de handgrepen kort af te zagen, komen mijn bovenbenen niet tegen mijn vingers. Dit levert een heel aerodynamische houding op.
De shifters zitten hierbij op precies de goede plek. Voor wie het DoubleTap-systeem niet kent: een klein tikje betekent kabel geven, een grotere beweging betekent kabel trekken. Voor de achterderailleur is dat: klein tikje, versnelling erbij, grote beweging één of meerdere versnellingen omlaag. Het schakelt heel gemakkelijk, heel snel. Als het moet kan ik in één beweging vijf tot zes versnellingen naar beneden, een beweging die veel lijkt op die van een gripshift. Tijdens mijn reis betrapte ik mijzelf er op dat ik vaker ben gaan schakelen. Dat is een goed teken, een mens schakelt eerder te weinig door tegensputterende techniek dan teveel door gelikte shifters.
Ben ik van mijn geloof gevallen? Vind ik gripshifts nu toch niet zo fijn meer? Nee, dat niet. Gripshifts vind ik nog even fijn als altijd. Voor heel veel fietsen denk ik ook nog steeds dat gripshifts de beste oplossing zijn. Met name fietsen met een breed stuur, zoals stadsfietsen en veel wat oudere ligfietsen.
Maar voor ligfietsen met een smal bovenstuur is er nu iets dat nog beter is. Door de shifters haaks te plaatsen op de reguliere richting, combineert dit systeem de schakelvoordelen van de gripshift met die van de DoubleTap-shifter. Je hebt zowel de kleine duimbeweging om een enkele versnelling te schakelen, als de grote polsbeweging om fors terug te schakelen voor het stoplicht. Bovendien maakt dit een heel smal en laag stuur mogelijk, dat aerodynamisch gunstiger is.
Na iets van 8000 km ben ik echt vergroeid geraakt met dit systeem. Ik zou niet anders meer willen. Totdat er iets beters wordt uitgevonden.