De sneeuw is een dag weg en heel Twitter heeft het al weer over Rokjesdag. Een vreselijk seksistisch verschijnsel, dat Rokjesdag. En Martin Bril, degene die de term populair maakte, was de grootste viezerik van allemaal. Al die mannen die massaal naar de blote benen van de dames zitten te gluren. Bah. Dat kijken naar en praten over vrouwen in rokjes is maar lustopwekkend. Weg ermee, met dat gegluur en laten we er vooral niet over praten. Dan verdwijnen die lusten vanzelf en krijgen de mannen eindelijk weer respect voor vrouwen.

Oh nee, toch niet! Het werkt precies andersom! Wegstoppen en verbieden maakt de lusten helemaal niet minder maar zorgt alleen dat mensen er niet fatsoenlijk mee om kunnen gaan. Het zorgt dat steelse blikken veranderen in staren en staren in frustraties of erger.

Sowieso is het natuurlijk een volslagen belachelijk idee, dat Rokjesdag seksistisch zou zijn. Wie ooit wel eens met vrouwen praat, weet dat ze vanaf de eerste serieuze regenbui in september reikhalzend uitkijken naar de eerstvolgende Rokjesdag. Vrouwen trekken die rokjes geheel vrijwillig aan, zo blijkt.

U proeft wellicht enige ergernis in bovenstaande alinea’s. Wel, mijn ergernis gaat nog veel dieper. Eén van de mooie dingen aan homo sapiens is namelijk dat wij van allerlei alledaagse zaken een feestje maken. Eten bijvoorbeeld. Andere diersoorten staan eindeloos hetzelfde gras te grazen of doden een prooi om er snel wat eetbare stukken af te scheuren. Overleven, meer is het niet.

Maar wij verrichten grote inspanningen om ons eten zo lekker mogelijk te maken. We verbouwen speciale planten, we koken, bakken en fermenteren. We mengen tientallen ingrediënten die uit de hele wereld komen. We gebruiken allerlei ingewikkelde gereedschappen en machines om het voedsel te verwerken. We hebben hele rituelen om dat eten vervolgens tot ons te nemen, waarbij we weer allerlei speciaal ontworpen voorwerpen gebruiken. En ondertussen drinken we iets heel anders dan het water uit de beek die toevallig het dichtstbij is.

En met liefde en lust is het niet anders. Vrijwel alle dieren hebben die emoties één of enkele keren per seizoen, wanneer de natuur beslist dat het een goed moment voor de voortplanting is. En dat is het dan.

Mensen maken er een feestje van. Zeg maar gerust een groot feest. Wij genieten ervan, het hele jaar door. Wij praten er eindeloos over en dromen er van. Al onze kunstvormen gaan bijna nergens anders over. We hebben allerlei technieken ontwikkeld om moeder natuur de mond te snoeren en te kunnen genieten zoals wíj dat willen. We hebben café’s en feestjes, we dansen, gebruiken een speciale stof om gemakkelijker tot elkaar te komen.

En we maken ons mooi. Enorm veel tijd en moeite steken we daar in. En ook hier gaan we veel verder dan wat moeder natuur ons opdraagt. Ook mensen die allang een partner en kinderen hebben, of dat juist helemaal niet willen. Wat in de natuur keihard zou worden afgestraft als roekeloze verspilling, daar zwelgen wij in.

Want wij genieten ervan. Wij willen mooi zijn. Wij willen kijken en vooral ook bekeken worden. Ook als dat helemaal niets oplevert voor onze genen. Daar is helemaal niets slechts aan. Integendeel. Het is een van de mooiste kanten van de menselijkheid.

Rokjesdag is een officieus, half-stiekem feestje van de menselijkheid.

Maar is er dan helemaal niets seksistisch aan? Is het echt volkomen zuiver als de heren kijken en de dames bekeken worden? Nee. Zeker niet. Het is een onevenwichtige situatie, en er is maar één manier om dat evenwicht te herstellen. Wij mannen moeten iets terugdoen voor de dames.

Deze week heb ik er op Twitter over gefilosofeerd met Eline, en we zijn tot de conclusie gekomen dat Rokjesdag ook Knoopjesdag moet zijn. Op de dag dat de dames massaal het rokje uit te kast halen, trekken wij ons beste overhemd aan en doen een knoopje extra open. Met een minimum van twee uiteraard, stropdasdragers!

En daarmee is er evenwicht tussen de seksen op Rokjesdag. Zowel de mannen als de vrouwen hebben dan iets leuks om naar te kijken, en we kunnen allemaal die heerlijke steelse blikken voelen.

Dus heren, nog enkele maanden en het is weer zover. Zorg dat je beste hemd gewassen en indien nodig gestreken klaar ligt. Of ga naar de winkel en investeer in iets moois. De dames hebben het verdiend. En wijzelf ook.