Zes dagen zit ik nu in Nesna. Nog steeds heb ik geen idee wanneer mijn wiel zal arriveren. Geen idee waar het pakket nu is. Ik weet niet eens of het nog wel gaat komen. De tijd heb ik proberen te doden met een grote en veel kleine wandelingen, fotografie en bedenken van alternatieve routes om de verloren tijd in te halen.

De eerste twee dagen had ik het nog wel naar mijn zin. Het was gewoon een dubbele rustdag op een mooie plek. Het pakket zou na twee of drie dagen aankomen, dus vrijdag of zaterdag zou ik verder kunnen. Dan liep ik niet eens achter op schema. Op vrijdag kwam het wiel nog niet, en belde ik Elan. Er was een probleem geweest bij de douane dat voor wat vertraging had gezorgd, maar dat was nu opgelost.
Helaas zijn er blijkbaar meer problemen, want het is inmiddels maandagmiddag. En ook vandaag gaat het niet meer gebeuren. Het pakket is nu twee maal zo lang onderweg als zou moeten. Er is dus een dikke kans dat het zoek geraakt is.
Vanmiddag heb ik met tranen in mijn ogen het plan gemaakt voor het ergste geval: terug met het OV. Als ik woensdagmiddag hier de bus neem, ben ik vrijdag terug en kan ik maandag weer naar mijn werk.
Dat is dan het einde van wat mijn grootste reis had moeten worden. Vijfeneenhalve week harder fietsen dan ooit, mezelf door moeilijke momenten heen slaan, lange dagen maken, genieten van mooie klims, veerboten halen door heel hard te fietsen. En dan kan ik halverwege niet verder omdat een pakketbezorger faalt.

Het is moeilijk om niet te denken dat alles voor niks is geweest.

Verschillende mensen hebben ideeën geopperd om toch verder te kunnen, zoals het oude wiel herspaken, een kinderfietswieltje etcetera. De reden dat ik hier niet aan begin, is dat het alleen maar uitstel van executie is. Van de zes reizen die ik met deze fiets heb gemaakt, heb ik vijf keer problemen gehad met het voorwiel. Een andere oplossing dan een nieuw, sterker en voor ligfietsen gebouwd wiel betekent dat ik over duizend of tweeduizend kilometer weer stil sta. En wie weet in wat voor afgelegen oord ik dan ben. Onder wat voor omstandigheden.
Zonder een goed wiel heb ik geen andere optie dan opgeven. Er zijn geen alternatieven die mij niet nog verder in de problemen brengen. Veel langer wachten in Nesna is ook zinloos. Als het wiel niet snel komt, komt het gewoon nooit meer en zit ik alleen maar vakantiedagen weg te gooien. Dan waag ik liever volgend jaar een nieuwe poging tot een monstertocht met een deel van de dagen die ik nu niet gebruik.

Soms is de trein naar huis je beste vriend.

Om het niet al te somber af te sluiten wat foto’s die ik de afgelopen dagen heb gemaakt.