Ik heb al meer dan een week niets meer geschreven. De reden daarvoor is dat ik eigenlijk niet goed weet wat ik nou moet zeggen over wat er gebeurd is. In zekere zin ben ik sprakeloos.

Dan nu toch maar even de geschiedenis in het kort. Vrijdag de 23e, aan het eind van de middag kwam eindelijk mijn wiel. Dat heb ik gemonteerd en toen heb genoten van de laatste avond in Nesna. Eindelijk voelde ik me echt rustig daar.

De volgende dag ben ik over Saltfjellet naar Fauske gefietst. Eén van de mooiste ritten van de reis. Een lange rit onder een blauwe hemel en ik heb hard gefietst. Ik had echt iets in te halen. Saltfjellet is uniek. Nergens in mijn reis is een etappe die er op lijkt. Van zuid naar noord is hij nog mooier dan andersom.

Op deze rit is mijn frame gescheurd.

Zondag heb ik de trein genomen, dinsdagavond was ik thuis. Ik heb iets meer dan 6600 van de 12.000 gefietst.