Rustig aan

2016 wordt geen groots en meeslepend jaar. De blessure die in december verdwenen leek te zijn, steekt af en toe toch de kop weer op. Dit voorjaar ben ik twee lange weekenden met de fiets op pad geweest, en ik merk dat ik mijn gebruikelijke tempo maximaal drie dagen achter elkaar kan vasthouden. Het is geen leuke conclusie, maar een brute reis zit er dit jaar niet in. Ik kan het gewoon niet.

Maar ik moet wel op vakantie. Echt. Want ik heb namelijk ook nog steeds de restanten van een blessure in mijn hoofd. Ik ben inmiddels wel zover over mijn burnout heen dat ik normaal kan werken, maar veel gekker dan dat moet het niet worden. Een paar weken voor mij uitstaren op de fiets zou heel heilzaam zijn.

Maargoed, dat moet dan wel met minder dan 200 kilometer per dag. Waarschijnlijk ook met meer rustdagen. En zonder dat ik mezelf in de stress werk bij de voorbereidingen.

Wat mij nu het meest trekt, is twee pelgrimsroutes aan elkaar knopen, en zo een rondje Frankrijk rijden. 150 kilometer per dag. Met meer rustdagen. Misschien iets vaker uit eten, hoewel dat in Frankrijk natuurlijk lastig is. Ze kunnen daar niet koken voor vegetariërs en niet voor fietsers. Laat staan voor fietsende vegetariërs.

Ergens zie ik er best tegenop, om weer alles te regelen voordat ik op pad kan, en dan maar zien hoe ik mezelf op poten hou als ik niet volle bak kan gaan. Maar als ik even terug denk aan de weekendjes dit voorjaar, dan weet ik dat ik ook nu nog net zo intens kan genieten van het reizen per fiets als ik altijd heb gedaan.

Het gaat mooi worden.