Het duurde maanden voordat ik kon beginnen met opschrijven hoe mijn reis eindigde. Want uiteindelijk was het toch weer de Long COVID die mij de das om deed. Niet fysiek, niet met vermoeidheid, zoals ik vorig jaar meemaakte en waar ik me voor deze zomer op had voorbereid. Al ruim voordat ik Duitsland bereikte, merkte..
Alles werd anders het moment dat ik mijn eigen route ging volgen. Meteen ging mijn route langs mooie rivieren, door heerlijk groene bossen. Over rustige weggetjes die over de heuvels golfden. Weg waren de saaie wegen door naargeestige streken met half uitgestorven dorpjes en dichtgeschilderde winkelruiten. Er kwam rust in mijn hoofd en kracht in..
Niet alles was weg uit Saint-Florentin. Wel de supermarkt. Ook de bioscoop en een lange rij winkels, café’s en restaurants, de namen nog zichtbaar in verf boven geblindeerde ramen en deuren die in geen decennia meer open zijn geweest. Er is één nieuwe hipsterbar annex curiosawinkel die het dapper probeert. Hier eet ik een vegetarische..
Het werd wel meer dan twee dagen. Achteraf wellicht naïef om te denken dat het een kwestie van een rustdag zou zijn. De constante vermoeidheid verdwijnt niet door een dag niet te fietsen. Het is anders dan vorig jaar. Toen was het benauwdheid en hoestaanvallen, en een totaal gebrek aan lichamelijke energie die domineerden. Ik..
En het werd een betere dag. Er kwam geen pech. De wind was minder. De route was fijn. En ik bereikte een mooie bestemming. Ik ageer vaak tegen het idee dat je ver weg moet gaan om mooie dingen te zien of een bijzondere ervaring te hebben. En als je wel ver gaat, blijken het..
Fietsen is voorbereiden. België is een hindernis. Twee wijsheden die elke fietser kent en die ik ook regelmatig heb uitgesproken. Alleen heb ik zelf dit jaar weinig met die wijsheid gedaan, zo merk ik. Wellicht had ik er ook gewoon de tijd en de fut niet voor. Ik stak mijn beperkte energie in andere dingen…
Het voelt een beetje onwerkelijk om woensdag, zo eind van de middag, door de supermarkt in de buurt te lopen. Ik heb al avondeten en ontbijt. Ook voor morgen. Ik koop bijna niets. Eén courgette, een zak pasta, een klein pakje saus en rooktofu. En een pak sap, wat chocolade. Het zijn de boodschappen zoals..
Ik voelde hem al aankomen op Falster. De rustdag die net niet de rust gaf die nodig was. De vermoeidheid op de veerboot naar Ærø. En dat ik in Sønderborg geneigd was op een prachtige zomeravond het terras bij zonsondergang links te laten liggen, was ook een veeg teken. Eenmaal over de Duitse grens was..
Rust komt nooit vanzelf. In elk geval niet bij mij. Ik kan niet gewoon stoppen met dingen doen en dat ik dan rust heb. Ik moet het vinden in mijn hoofd en in mijn lijf. Tijdens mijn rustdag in Marielyst lukte het maar half. Er bleef een ongedurigheid in mijn benen, terwijl ik uitgeput was…
Ik denk dat het in Federow was. Een dorpje zoals er zoveel zijn in Vorpommern. Hier voelde ik dat het voor dit jaar klaar was met de D-routes. De kinderkopjes was ik zat, de kronkelroutes hoefden van mij niet meer zo. Ik wilde doorgaande wegen naar Rostock, naar de veerboot naar Denemarken. Er waren goede..