Ik zit in m’n eentje in een enorm, luxueus, duur en vrijwel leeg café, genietend van mijn laatste biertje van deze avond in Trondheim. Ik heb uitzicht op een natgeregende straat. Af en toe loopt er iemand langs, veel drukte in de stad is er niet zo op maandagavond na tienen.
In mijn herinnering was een plek die stil en groen was. Stil en groen en warm na een lange dag fietsen. Ik wist ook precies waar hij was, maar het was de vraag of het in het ritme van de dagen zou passen om er een avond en een nacht door te brengen.
Ik wist dat dit een reis vol herinneringen zou worden. Nu geldt dat voor bijna al mijn grote fietstochten, als ik wekenlang ik m’n eentje ben, komen er nu eenmaal herinneringen boven. Maar dit keer wist ik dat ik langs grote delen van de route uit 2010 zou komen. De reis die misschien wel de..
Er is een begin van schemering. Een schemering waarvan ik weet dat hij door zal zetten. Inmiddels ben ik afgezakt naar 69 graden noorderbreedte, en ook ben ik weer een week verder richting de herfst sinds ik de poolcirkel bereikte. De straten en kades van deze havenstad zijn nog nat na een dag met korte,..
Het toendralandschap strekte zich uit tot ver voorbij de horizon. Tientallen kilometers fietste ik langs rotsige bodem, moerassen, kromme boompjes, laag struikgewas, mos, taai gras en brede maar ondiepe beken. Vogels en rendieren leken de enige bewoners. Het was zwaar bewolkt en koud, maar dat was een enorme verbetering.
“Hee, toch een camping!” Ik had me allang neergelegd bij een overnachting in een hotel terwijl het prachtig weer was. Noch Open Streetmap, noch Archies, noch Google gaven een kampeerplek op enigszins haalbare fietsafstand. Maar tien kilometer voor het stadje waar het enige hotel in wijde omtrek was, ineens een bordje naast de weg.
Het regent pijpestelen. Zo hard als ik niet eerder had gezien in Scandinavië. Vanuit de wachtruimte hou ik de rij auto’s in de gaten, of hij al in beweging komt. Ik ben veel te vroeg voor de veerboot, had best een halfuurtje kunnen uitslapen. Maar het pakt goed uit, want ik kan nu comfortabel schuilen..
De rondvaartboot maakt een eigenaardige, schijnbaar doelloze manoeuvre bij de sluis in het Gotakanaal. Ik ben verbaasd maar doe geen poging het te begrijpen. Ik sluit mijn ogen en knijp zachtjes in mijn neus. Het voelt alsof ik in slaap aan het vallen ben. Het uur van deze middagpauze is bijna om, maar ik loop..
De stilte begon met uitgelatenheid. Ik was wakker geworden in Trelleborg en kon eindelijk Scandinavië in trekken. Fietsen over lange, rustige wegen, zonder om de haverklap te hoeven stoppen, de weg over te steken op niks af, of een gemotoriseerde idioot te ontwijken. Gestaag kilometers maken en naar het wijdse landschap kijken.
In mijn vorige stukje betoogde ik dat fietsvakanties niet alleen een veel milieuvriendelijker, maar ook veel mooiere vorm van reizen zijn dan vliegvakanties. Sommige mensen wezen mij er op dat niet iedereen kan fietsen, en zeker niet zoveel als ik. Bovendien heeft niet iedereen de tijd die ik heb. Daar ben ik mij van bewust…