Ik had niet verwacht voor mijn vijftigste aan een fietspadtorpedo te beginnen. Het rijden op een open fiets vind ik heerlijk. Kou en regen doen me weinig, ik train graag in de winter en ik ga echt voor mijn plezier in de herfst naar 71 graden noorderbreedte. Zo’n kanofiets zag ik voor als ik vijftig jaar oud zou zijn, als mijn lichaam niet meer zo sterk is en ik toch zoveel mogelijk op de fiets wil blijven doen. Tot die tijd zou ik blijven genieten van het weerstaan van de elementen op mijn (semi)lara’s.

En dan nu toch, niet alleen ruim voor mijn vijftigste, maar zelfs voor mijn veertigste begin ik aan zo’n asfaltraket. Toch wel.

Ik heb er redenen voor. De eerste is dat ik deze winter wel erg vaak onderuit ben gegaan door gladheid en sneeuw. Het heeft me zelfs een dure X.0-derailleur gekost, die na 23.000 km op zich nog als nieuw was. Wekenlang heb ik nauwelijks gefietst. Dat was de derde winter op rij en ik werd er grondig chagerijnig van. Nu weet ik dat je ook met een driewieler voorzichtig moet zijn bij gladheid, en dat het soms zelfs niet verantwoord is om te gaan rijden. Maar toch scheelt het een slok op een borrel.

De tweede reden is dat ik een vriendin in Utrecht heb. Nu rij ik graag die 75 km op de Noordkaapfujin of de Jester, maar het meenemen van kleding voor een weekend is niet bijzonder handig en als het regent komt er een heel vieze en druipnatte man haar mooie huis binnen. Dat kan handiger.

De derde reden is dat het OV steeds onhandiger wordt. Met name de OV-chipkaart is mij een doorn in het oog. Ik heb geen zin om zoveel privacy op te geven om van A naar B te komen. Als ik betaal voor een kaartje moet dat maar genoeg zijn. Helaas denken de OV-bedrijven daar anders over en dat maakt dat ik mijn fietsmogelijkheden moet uitbreiden. Een grotere actieradius en meer bagagecapaciteit maken het hopelijk mogelijk om het OV nagenoeg overbodig te maken.

Dus toch maar zo’n ding besteld. Het wordt een lichte met een SRAM 2×10-systeem. Deze herfst wordt-ie geleverd. En zoals altijd, is de kleur de moeilijkste keuze voor mij. Nu de kogel eenmaal door de kerk is, zie ik er toch wel naar uit om in zo’n PET-fles te rijden.