Ik kijk uit op een berghelling. Zo eentje uit de folders. Half weiland, half bos, met houten huizen en boerderijen. Veel zie ik er inmiddels niet meer van, de schemering is flink op streek. Ik heb de bergen bereikt. Iets waar ik al naar verlangde sinds ik bij Deauville de kust verliet.
Bij Yport had ik de kust moeten verlaten. Dit mooie badplaatsje, ingeklemd tussen de krijtrotsen, was het mooiste dat ik tegenkwam op mijn rit langs de Normandische kust. Daarna werd het snel minder.
De eerste krijtrotsen die ik zag waren niet Normandisch, maar Brits. Bij het beklimmen van Cap Blanc-Nez zag ik ze liggen in de zon, aan de overkant van het kanaal. Zo helder was het. Natuurlijk, Cap Blanc-Nez is zelf ook een krijtrots, maar vanaf de weg zie je daar niks van. Als je er op..
Het is eigenlijk gekkenwerk. In deze tijd van het jaar langs de Belgische kust fietsen. Wanneer de straten, fietspaden en boulevards vol touristen zijn. Wanneer overal files staan. En met het warme weer is een groene omgeving ook te prefereren boven éen van steen, glas, beton en zand.