Langzaam, heel langzaam veranderde het afgelegen gebied in een bloeiende kust. Na de rustdag fietste ik verder noordwaarts langs de Oder. Eerst langs de twee grote fabrieken die sinds de DDR-tijd het economische bestaansrecht van Schwedt vormen. Eén ervan is nog altijd met een dikke oliepijpleiding verbonden met Moeder Rusland. Ruim drie decennia na de..
Natuurlijk kon ik de verleiding niet weerstaan. Vanuit het Fichtelgebergte naar de Neiße betekent dat ik de Elbe zou oversteken. Mijn favoriete rivier. Dat kon nooit een kwestie zijn van brug over en klaar. De rustdag had mij goed gedaan. Ik vertrok op tijd van het pension en mijn benen hadden vlot het ritme te..
De man met de hamer kwam in Selb. Het lag natuurlijk aan de long-covid. Waarom zou ik anders na 120 kilometer al helemaal gesloopt zijn? Het was misschien wat warm geweest, maar dat was niets vergeleken met de regen en kou die dag dat ik hier vier jaar geleden was, toen ik ook helemaal stuk..
Zonder de wind was het niet gelukt. Het lag voor de hand om te gaan rusten in Gunzenhausen. De vorige keer beviel dat uitstekend en het lag prima in het ritme van de dagen. Die vorige keer was de afstand echter wel korter, van Frankfurt naar Gunzenhausen in twee dagen. Dit keer begon ik in..
De bloemen. Het waren de bloemen die het verschil maakten. Ze begonnen me op te vallen in Denemarken, in die eerste coronazomer. Bermen vol met bloemen. Het zag er ingezaaid uit, maar het waren duidelijk geen gecultiveerde varianten. Een jaar later, tijdens de fietstocht waarbij ik fysiek in topvorm was maar die emotioneel te zwaar..
De ijzerwinkel bleek niet meer te bestaan. Twintig jaar lang kocht ik hier mijn gereedschap, bouten en moeren, kopervet en schroefdraadborgmiddel. En nu keek ik tegen rolluiken en lege etalages aan. Onhandig, want ik had een bout nodig. Een bout voor een noodoplossing die ik had bedacht voor het geval het hefboompje van mijn shifter..
Het duurde maanden voordat ik kon beginnen met opschrijven hoe mijn reis eindigde. Want uiteindelijk was het toch weer de Long COVID die mij de das om deed. Niet fysiek, niet met vermoeidheid, zoals ik vorig jaar meemaakte en waar ik me voor deze zomer op had voorbereid. Al ruim voordat ik Duitsland bereikte, merkte..
Alles werd anders het moment dat ik mijn eigen route ging volgen. Meteen ging mijn route langs mooie rivieren, door heerlijk groene bossen. Over rustige weggetjes die over de heuvels golfden. Weg waren de saaie wegen door naargeestige streken met half uitgestorven dorpjes en dichtgeschilderde winkelruiten. Er kwam rust in mijn hoofd en kracht in..
Niet alles was weg uit Saint-Florentin. Wel de supermarkt. Ook de bioscoop en een lange rij winkels, café’s en restaurants, de namen nog zichtbaar in verf boven geblindeerde ramen en deuren die in geen decennia meer open zijn geweest. Er is één nieuwe hipsterbar annex curiosawinkel die het dapper probeert. Hier eet ik een vegetarische..
Het werd wel meer dan twee dagen. Achteraf wellicht naïef om te denken dat het een kwestie van een rustdag zou zijn. De constante vermoeidheid verdwijnt niet door een dag niet te fietsen. Het is anders dan vorig jaar. Toen was het benauwdheid en hoestaanvallen, en een totaal gebrek aan lichamelijke energie die domineerden. Ik..