Het werd wel meer dan twee dagen. Achteraf wellicht naïef om te denken dat het een kwestie van een rustdag zou zijn. De constante vermoeidheid verdwijnt niet door een dag niet te fietsen. Het is anders dan vorig jaar. Toen was het benauwdheid en hoestaanvallen, en een totaal gebrek aan lichamelijke energie die domineerden. Ik..
En het werd een betere dag. Er kwam geen pech. De wind was minder. De route was fijn. En ik bereikte een mooie bestemming. Ik ageer vaak tegen het idee dat je ver weg moet gaan om mooie dingen te zien of een bijzondere ervaring te hebben. En als je wel ver gaat, blijken het..
Fietsen is voorbereiden. België is een hindernis. Twee wijsheden die elke fietser kent en die ik ook regelmatig heb uitgesproken. Alleen heb ik zelf dit jaar weinig met die wijsheid gedaan, zo merk ik. Wellicht had ik er ook gewoon de tijd en de fut niet voor. Ik stak mijn beperkte energie in andere dingen…
Het voelt een beetje onwerkelijk om woensdag, zo eind van de middag, door de supermarkt in de buurt te lopen. Ik heb al avondeten en ontbijt. Ook voor morgen. Ik koop bijna niets. Eén courgette, een zak pasta, een klein pakje saus en rooktofu. En een pak sap, wat chocolade. Het zijn de boodschappen zoals..
Ik voelde hem al aankomen op Falster. De rustdag die net niet de rust gaf die nodig was. De vermoeidheid op de veerboot naar Ærø. En dat ik in Sønderborg geneigd was op een prachtige zomeravond het terras bij zonsondergang links te laten liggen, was ook een veeg teken. Eenmaal over de Duitse grens was..
Rust komt nooit vanzelf. In elk geval niet bij mij. Ik kan niet gewoon stoppen met dingen doen en dat ik dan rust heb. Ik moet het vinden in mijn hoofd en in mijn lijf. Tijdens mijn rustdag in Marielyst lukte het maar half. Er bleef een ongedurigheid in mijn benen, terwijl ik uitgeput was…
Ik denk dat het in Federow was. Een dorpje zoals er zoveel zijn in Vorpommern. Hier voelde ik dat het voor dit jaar klaar was met de D-routes. De kinderkopjes was ik zat, de kronkelroutes hoefden van mij niet meer zo. Ik wilde doorgaande wegen naar Rostock, naar de veerboot naar Denemarken. Er waren goede..
Tweeëneenhalve week ben ik onderweg. Het is heerlijk om op reis te zijn. Maar ik mis mijn oude conditie. Ik mis het diep gaan op een klim of een lang stuk over een dijk. Ik mis het ‘master of the universe’-gevoel na een dag keihard fietsen. Er is altijd die onzichtbare, ongrijpbare rem op mijn..
Ik sta op een lage platte rots die de rivier in steekt. Hij veroorzaakt een klein verval, de Dattenfelders noemen hun waterval, maar ikzelf zou het op stroomversnelling houden. In elk geval was het genoeg voor de watermolen die ooit welvaart naar dit punt langs de Sieg bracht. Of misschien was hier altijd al welvaart,..
Het was de droevigste zin die ik die hele eerste coronazomer opschreef. ‘Ooit was ik een tangodanser’. De gedachte kwam in mij op door de muziek van een straatmuzikant in Koblenz. Het waren die eerste dagen in die moeilijke tijd waar iedereen er maar het beste van probeerde te maken. Die tijd waarin drukte en..