Lezing uitgesproken ter gelegenheid van het 40-jarige jubileum van de Ligfietsvereniging NVHPV Elke vrijdagmiddag ga ik naar het café en daar ontmoet ik een vriend. We drinken een paar wijntjes en gaan dan uit eten. En we praten. Over dagelijkse dingen, over de toestand in de wereld, maar we voeren ook meer filosofische gesprekken. Een..
Zo aangenaam als de kanocamping in Anklam was, zo’n teleurstelling was die in Bützow. Slecht onderhouden en sfeerloos. Een beheerder die z’n laatste beetje enthousiasme al jaren geleden verloren leek te hebben. Ik kon er mijn tent opzetten en douchen, en dat was het dan ook wel. Er waren picknicktafels, maar vies en rottend en..
Natuurlijk kon ik de verleiding niet weerstaan. Vanuit het Fichtelgebergte naar de Neiße betekent dat ik de Elbe zou oversteken. Mijn favoriete rivier. Dat kon nooit een kwestie zijn van brug over en klaar. De rustdag had mij goed gedaan. Ik vertrok op tijd van het pension en mijn benen hadden vlot het ritme te..
Zonder de wind was het niet gelukt. Het lag voor de hand om te gaan rusten in Gunzenhausen. De vorige keer beviel dat uitstekend en het lag prima in het ritme van de dagen. Die vorige keer was de afstand echter wel korter, van Frankfurt naar Gunzenhausen in twee dagen. Dit keer begon ik in..
De bloemen. Het waren de bloemen die het verschil maakten. Ze begonnen me op te vallen in Denemarken, in die eerste coronazomer. Bermen vol met bloemen. Het zag er ingezaaid uit, maar het waren duidelijk geen gecultiveerde varianten. Een jaar later, tijdens de fietstocht waarbij ik fysiek in topvorm was maar die emotioneel te zwaar..
De ijzerwinkel bleek niet meer te bestaan. Twintig jaar lang kocht ik hier mijn gereedschap, bouten en moeren, kopervet en schroefdraadborgmiddel. En nu keek ik tegen rolluiken en lege etalages aan. Onhandig, want ik had een bout nodig. Een bout voor een noodoplossing die ik had bedacht voor het geval het hefboompje van mijn shifter..
Het duurde maanden voordat ik kon beginnen met opschrijven hoe mijn reis eindigde. Want uiteindelijk was het toch weer de Long COVID die mij de das om deed. Niet fysiek, niet met vermoeidheid, zoals ik vorig jaar meemaakte en waar ik me voor deze zomer op had voorbereid. Al ruim voordat ik Duitsland bereikte, merkte..
Alles werd anders het moment dat ik mijn eigen route ging volgen. Meteen ging mijn route langs mooie rivieren, door heerlijk groene bossen. Over rustige weggetjes die over de heuvels golfden. Weg waren de saaie wegen door naargeestige streken met half uitgestorven dorpjes en dichtgeschilderde winkelruiten. Er kwam rust in mijn hoofd en kracht in..
Niet alles was weg uit Saint-Florentin. Wel de supermarkt. Ook de bioscoop en een lange rij winkels, café’s en restaurants, de namen nog zichtbaar in verf boven geblindeerde ramen en deuren die in geen decennia meer open zijn geweest. Er is één nieuwe hipsterbar annex curiosawinkel die het dapper probeert. Hier eet ik een vegetarische..
Het werd wel meer dan twee dagen. Achteraf wellicht naïef om te denken dat het een kwestie van een rustdag zou zijn. De constante vermoeidheid verdwijnt niet door een dag niet te fietsen. Het is anders dan vorig jaar. Toen was het benauwdheid en hoestaanvallen, en een totaal gebrek aan lichamelijke energie die domineerden. Ik..