JeroenE stuurde mij een leuk stukje dat hij ergens had opgeduikeld:
Het klagen van een gelovige:
the problem I have with the atheist movement is its insistence on remaining smug through the entire affair. I’ve followed it for a long time, at a distance, and there is a common thread running throughout whereby they believe they are fundamentally better than everyone else, as if nobody else’s life could ever, in a sane universe, lead to faith.
…en de reactie van een atheist:
I see this attitude a lot, and it strikes me as particularly disingenuous. If you found yourself born into a world where most people inexplicably believed in invisible fairies, for which there was no supporting evidence whatsoever and many more obvious and reasonable explanations, it seems to me that you would eventually HAVE to feel “superior” in some way over those who chose to be blind to reality. If you had a friend who believed that his car was powered by a squirrel cage run by a squirrel named Nancy, no matter how many times you lifted the hood, showed him the engine, and explained the principles of internal combustion, I defy you not to think his reasoning skills and grasp on reality inferior. It would be relativist extremism madness not to.
Ook leverde hij mij nog weer een boekbespreking, dit keer van Alister McGrath, een andere professor uit Oxford. Het is weer een mooie. De theoloog grijpt meteen naar een van de ergste, gruwelijkst jeukende, venijnigste, meest ergerniswekkende, christelijke trucs: het veroordelende medelijden. Want de agressieve retoriek (aka humor) van Dawkins verbergt een diepe onzekerheid over de publieke acceptatie van atheïsme. Oftewel, hij is eigenlijk een beetje zielig.
En de homo’s neuken zoveel omdat ze eigenlijk ongelukkig zijn want ze missen Jezus.
Ik had toch wel de indruk dat Dawkins niet echt tracht te verbergen dat hij zo activistisch is omdat hij vindt dat het atheïsme niet voldoende geaccepteerd wordt.
Maar, waar het natuurlijk om gaat, is dat ook deze meneer weer het Hitler-en-Stalinargument van stal haalt, kennelijk niet op de hoogte van de grondigheid waarmee dat in The God Delusion onderuit wordt gehaald. Ook komt hij met het, knap vermomde, argument dat wetenschap ook maar een geloof is. “Everone knows that.” Goh. Laat ik nou gelezen hebben in datzelfde boek dat Dawkins een fundamenteel onderscheidend kenmerk van wetenschap noemt, namelijk emperisch bewijsmateriaal. Ik verwacht van McGrath dan toch op z’n minst dat hij hard maakt waarom bijbelteksten dezelfde geldigheid hebben. Maar of hij durft het niet, of hij heeft het boek niet gelezen.