Er is een internetmeme dat luidt “Life is short. Buy the shoes!” Als overtuigd metroman is dat mij natuurlijk uit het hart gegrepen. Maar voor mijn nieuwe fietsschoenen geldt dat nog wat sterker.
Vorig jaar ben ik met een blessure gestrand in het mooie Tromsø, na 3250 kilometer. Een peesontsteking, ontstaan door een verkeerd afgesteld schoenplaatje. Een paar maanden later had ik er geen last meer van, en had goede hoop dat het voorbij was. Tussen kerst en oud & nieuw heb ik de 200 van Boekelo gecombineerd met vrienden- en familiebezoek. Dat werd 900 kilometer in vijf dagen, zonder een centje pijn. Ik dacht dat ik er vanaf was.
Helaas ging het in het voorjaar toch weer mis. Ik merkte het met tango, en als ik op de Chamsin reed. De pijn was soms zo erg dat ik bezorgde blikken bij mijn docenten zag. Ik heb het nooit hardop uitgesproken, maar af en toe was ik bang dat ik zou moeten kiezen tussen dansen en fietsen. Of dat zelfs beide op een laag pitje zouden moeten.
Twee van de drie grote hartstochten in mijn leven opgeven. Ik heb er een paar keer slecht van geslapen.
Gelukkig ging het met dansen beter toen ik eindelijk echt tangoschoenen had. Met name bij het draaien is de belasting veel minder op suède zolen. En nadat ik weer veel op de FujinSL ging rijden, had ik ook tijdens het fietsen geen last meer.
Maarja, met die fiets kan ik niet meer op reis. Dit voorjaar ging ik weer twee lange weekenden met de Chamsin op pad, en toen merkte ik dat het nog niet weg was. 200 kilometer, dat ging één dag goed, misschien een tweede, maar daarna was het over. Dan had ik rust nodig.
Tijdens het tweede weekend concludeerde ik dat de afstelling van het schoenplaatje nog steeds niet goed genoeg was. Terwijl het bij de FujinSL perfect ging. Blijkbaar vraagt deze fiets toch weer een andere afstelling, en komt het door de schade aan mijn pees inmiddels zo nauw dat ik niet meer dezelfde schoenen voor twee fietsen kan gebruiken.
Nu stonden mijn oude toch al op de nominatie om vervangen te worden, dus besloot ik nieuwe te kopen. Ik reed altijd met knalrode Dragons, het topmodel van Sidi. Intussen had Sidi daar nog weer een model boven gezet, de Drako. Met een nog stijvere zool, en nog betere sluitingen. En een nog hogere prijs.
Na enig wikken en wegen koos ik toch voor de Drako’s. Gelukkig maar. Waar de Dragons nog een zool hebben die met een vlakke plaat carbon is verstevigd, bestaat bij de Drako de zool uit een ergonomisch gevormd kuipje van carbon. Heel veel stijver, en een betere pasvorm.
De plaatjes heb ik heel precies geplaatst. Met stukjes flinterdun aluminium die ik geknipt had uit een oud windschermpje van mijn benzinebrander, heb ik de plaatjes schuin gezet, zodat mijn enkel niet hoeft te buigen. Ik trap zuiver recht. Ook de verdraaiing van het plaatje in het horizontale vlak is precies goed. Het was een middag van twee minuten fietsen, vijf minuten sleutelen, weer twee minuten fietsen en weer sleutelen, net zo lang tot mijn voeten helemaal goed in het pedaal zaten.
Het is een wereld van verschil. Nog nooit heeft trappen zo goed gevoeld, ondanks dat ik weet dat mijn linkervoet nog steeds kwetsbaar is. De Drako is een topschoen, en de zuiver afstelling maakt het af. Ik heb vertrouwen in de goede afloop van mijn komende reis.
Life is short. Maar als een blessure het je onmogelijk maakt om je hartstochten uit te leven, wordt het juist tergend lang en saai. Koop die schoenen.