Min of meer bij toeval heb ik een fabrikant ontdekt van slaafvrije en diervriendelijk geproduceerde buitensportkleding. Hoewel ik nu natuurlijk nog niet kan zeggen hoe het spul zich op de lange termijn houdt, ben ik er erg blij mee. En het is niet eens duur. Ik heb afscheid genomen van Icebreaker.
Al sinds jaar en dag vertrouw ik op merinowol voor de kleding die ik ’s avonds na het fietsen draag. Een belangrijke reden is dat merinowol niet gaat stinken; dat is erg handig omdat onderweg je truien wassen niet aan de orde is. Het eerste laagje lukt nog wel; ik neem twee dunne shirtjes met korte mouwen mee. Als mijn fietskleding in de was gaat, was ik er eentje mee en draag de ander.
Twee sets truien meenemen is natuurlijk niet te doen. Maar met merino hoeft dat ook niet. Ik gebruik een systeem met drie lagen. Twee dunne en een wat dikkere met een col. Als ik naar een warm gebied ga, laat ik één van de dunne laagjes thuis. Het is misschien niet de lichtste optie, maar het is wel flexibel, praktisch en erg comfortabel. Ik heb maar zelden een koude avond gehad.
Probleem is alleen dat de kwaliteit van Icebreaker nogal achteruit is gegaan de laatste jaren. Lui geworden door hun populariteit en sterke imago, maken ze nu kleding waar snel gaten in vallen, of die zelfs kan scheuren als het doorweekt is. Bovendien houden ze vast aan 100% wol, terwijl het toch echt beter is om een beetje kunststof door wol heen te mengen.
Een medewerker van de Zwerfkei raadde mij daarom Woolpower aan. Een Zweedse fabrikant van eenvoudige maar stijlvolle buitensportkleding. 60 à 70% merinowol, en verder enkele kunststofsoorten om het sterker en slijtvaster te maken. Door de manier waarop de stof gebreid wordt, bevat hij veel lucht en is dus goed isolerend.
Ik kocht het puur vanwege de technische eigenschappen, maar later bleek ook dat de kleding niet gemaakt wordt in Azië, maar gewoon in Zweden zelf. Geen slavenarbeid in smerige en gevaarlijke ateliers in China of Bangladesh dus. Bovendien let de fabrikant naar eigen zeggen ook op het welzijn van de schapen, reden om de wol niet uit Australië maar uit Zuid-Amerika te halen.
Ik heb een heel nieuw systeem aangeschaft. Een forse uitgaaf, maar als ik weer voor Icebreaker was gegaan, had het me veel meer gekost. Vanmiddag heb ik wat foto’s gemaakt van mijn nieuwe outfit.
De eerste laag is een dun kunststof shirtje met korte mouwen. In dit geval een Häglöfs, die ik ergens vorig jaar heb gekocht. Sneldrogend, lekker koel als het warm is. De lange rits is fijn voor warme dagen of voor als je onderweg toch een keer in de disco terecht komt.
Dit is de eerste laag Woolpower. 200 gram/m² en geen col. De col van het ondershirtje is genoeg als het ietsjes waait.
De middelste laag is ook 200 gram/m², maar heeft wel een col. Bij een reis naar een warm gebied, zou ik nu aan deze twee truien genoeg hebben.
De derde laag wol zal ik eigenlijk alleen in Scandinavië nodig hebben, of bij tochten vroeg of laat in het seizoen. Het is een vest met een warme col. De stof is 400 gram/m². Bij elkaar is dit ruim warmer dan mijn oude set, en het zit prettiger en comfortabeler. De klassieke vormgeving bevalt me ook prima; wat past er beter bij een kampvuur dan een schipperstrui?
Zoals ik in de inleiding al schreef, ik heb de kleding net gekocht en heb er pas één wandeling mee gemaakt. Maar ik heb er een goed gevoel over. En dat het dan ook nog op verantwoorde wijze wordt geproduceerd, maakt het extra mooi.
Door je enthousiasme over woolpower de tube 200 besteld voor in de quest, ben benieuwd, ook naar jouw ervaringen straks op reis.
Ben benieuwd of de shirts toch niet eerder gaan stinken omdat eenderde ongeveer kunststof is. Follow-up met praktijktest graag!
Wordt aan gewerkt!
Ik ben wel benieuwd naar de kunststof van je kunstsof ondershirt. Er zijn er zo veel, met totaal verschillende eigenschappen…
Hallo Jeroen,
Helaas heb ik de wasmerkjes er al uitgeknipt, dus ik kan je vraag niet beantwoorden. Ik meen me te herinneren dat het een kunststof met zilverionen was, maar daar ben ik niet zeker van.
Als je spullen gaan ruiken komt dat doordat er in wol lanoline (wolvet) zit dat door het vele wassen er uit kan gaan. Ik heb dit al verschillende keren mee gemaakt. Ik was mijn wol spullen tegenwoordig met een wasmiddel waar lanoline in zit ( eucalan)
en heb nu nergens meer last van.
Dat van icebreaker herken ik wel ( heb nu ook woolpower trui gekocht om te kijken of dat bevalt).
Welk wasmiddel is dat? Heb je een linkje misschien?
Het wasmiddel waar ik nu mee was heet Eucalan.
Ik heb het gekocht bij : De Schapekop Hoogstraat 30 Nieuwpoort.
http://www.eucalan.com
http://www.deschapekop.nl
Online shopbaar gevonden op: http://www.wolhalla.nl/page:144_eucalan,_natuurlijk_wolwasmiddel De flesjes van 100 ml passen helaas niet door de brievenbus maar die van 500 gelukkig wel 😉
En verder beloof ik dat ik voortaan eerst mijn wallen weg zal slapen voordat ik weer zelfportretten ga schieten. Mijn goden.
Ik gebruik Woolpower al 3 jaar op de fiets (woon-werk 66 km in totaal), vnl. voor onderkleding (ook de benen), soms als middenlaag. Het is het beste wat ik heb. Zelfs bij warm weer is het een fantastisch wolproduct omdat het een soort zelfregulerend systeem heeft. Zelfs na een week blijft er niks van zweetgeur achter. Dit i.t.t. bij elk synthetisch materiaal dat ik na één dag al moet uitdoen. Wassen: op 60° C mogelijk! Dat zie ik bij geen enkel ander sporttextiel waar het in de regel aan 30° C is. Ik doe de spullen wel in een netzakje in de wasmachine. 60° C is nodig om alle bacteriën eruit te halen die verantwoordelijk zijn voor zweetgeur. Als het niet lukt op 60° C, voor bvb. synthetisch goed, een tip: doen in het bakje van de wasverzachter wat desinfecterend product à la Dettol (ik gebruik een ander middel, maar komt op hetzelfde neer). Nooit wasverzachter gebruiken voor wol- of sporttextiel.
Andere persoonlijke aanraders van merken uit eigen ervaring (ik heb geen enkel commerciële binding, don’t worry): Jack Wolfskin en Gore Bike Wear.