De kleuren zijn helder. Op meters afstand zie ik de nerven van de bladeren. In de hoogste boomtoppen zie ik dat niet meer, maar de individuele bladeren zijn haarscherp. Het valt me op dat er diepte is. Het is heel duidelijk te zien dat de takken van de diverse struiken zich achter elkaar bevinden.

Ik voel wind door de haren op mijn benen. Warme lucht is het, vandaag is de piek van de hittegolf. De kippen lijken er redelijk tegen te kunnen. Ik hoor hun gescharrel tussen dorre bladeren in het hok.

Ruim acht maanden geleden raakte ik besmet met COVID. En ik kreeg het goed voor mijn kiezen. Maandenlang was ik tot weinig in staat. Diepe vermoeidheid, kortademig, hoesten, evenwichtsproblemen.

En brain fog. Pas nu mijn hoofd weer helder is, besef ik hoe ernstig dat was. Sinds een paar weken kan ik weer normale gesprekken voeren. Serieus meedenken op mijn werk. En stukjes typen als deze blogpost.

Zondag viel me ineens op hoe goed mijn gezichtsvermogen is. Blijkbaar was dat ook aangetast al die tijd. Begin van het jaar had ik paar ernstige aanvallen gehad, dat ik niet meer kon focusseren of zelfs dubbelzag. Maar nu besef ik dat er de hele tijd een soort dofheid over mijn blik lag.

Niet alleen mijn zicht trouwens. Alle prikkels komen weer op de oude sterkte binnen. En emoties. Ongelooflijk hoeveel ik opeens weer voel.

Dan weet je waarom ik sinds oktober niets meer geschreven heb op deze plek.

Maar sinds een maand gaat het snel de goede kant op. Alleen mijn longen zijn nog slecht en mijn conditie is waardeloos. Maar ik voel me wel in staat om op de fiets te stappen. En dat ga ik donderdag doen.

Hard zal het niet gaan. Tweehonderds zijn nog lang niet in beeld. Hoeveel dagen per week ik kan fietsen en hoeveel weken ik het vol ga houden, ik heb geen idee.

Als de hittegolf inderdaad overmorgen inzakt, fiets ik eerst maar eens in de richting van Straatsburg. Daar besluit ik of ik sterk genoeg ben voor de Vogezen en het Zwarte Woud, of dat ik beter over D-routes Duitsland in kan gaan.

Het is niet de eerste keer dat ik met fiets op avontuur ga terwijl ik er slecht aan toe ben. Het is wel de eerste keer dat het aan m’n longen ligt. Het is ook de eerste keer sinds de grote emotionele ontwikkeling die ik vorig jaar doormaakte. Ik kan niet voorzien hoe deze reis gaat verlopen.

Misschien moet ik maar weer terugvallen op het motto van mijn eerste grote reis, nu alweer 13 jaar geleden: We gaan het zien!