DSC07944_v1

De knoop is doorgehakt. Dit jaar wil ik de reis afmaken die ik in 2013 moest afbreken wegens een gescheurd frame en een falende koeriersdienst. Ik heb een mooie route uitgezet naar het punt waar ik moest afhaken, deze is ongeveer 2500 kilometer. Dan begint het deel dat ik toen niet kon rijden, dit is zo’n 5500 kilometer.

In totaal een slordige 8000 kilometer, oftewel ruim zeven weken fietsen als ik evenveel kracht in mijn lichaam heb als in die mooie zomer anderhalf jaar terug. Natuurlijk heb ik nu geen idee of het met werk en gezondheid gaat lukken, maar dit is wel mijn doel en ik heb geen zin om met iets anders rekening te houden.

Dit betekent dat ik voor de vierde keer naar het Noorden ga. Ik hoop niet dat jullie het saai gaan vinden, ik kan me voorstellen dat jullie wel eens verhalen willen lezen over andere landen dan dat eeuwige Scandinavië.
Maar het is niet anders. Het blijft steken dat ik de 12.000 niet af heb kunnen maken. Bovendien heb ik een mislukte liefde achter de rug, en dan beginnen de Noordelijke Sirenen sowieso te zingen. Ik moet naar het Noorden, het voelt alsof ik geen keuze heb. Net als die keer dat ik het idee kreeg om naar de Noordkaap te fietsen. Net als die keer dat ik de dag na het einde van een lange relatie met een éénpersoonstent bij de kassa van de buitensportwinkel stond.

Het is sterker dan ik. De eindeloze bossen, de fjorden en de loodzware Noorse bergen lokken en ik heb geen enkele weerstand. Ooit fiets ik naar Rome, ooit beklim ik weer hoge cols in Frankrijk, ooit ga ik verder met het ontdekken van Oost-Europa. Maar niet dit jaar.

Dit is de route die ik voor ogen heb richting Saltfjellet. Hij begint in Enschede, omdat ik verwacht de eerste nacht bij vrienden in die omgeving door te brengen. Uiteraard begin ik gewoon in Delft met fietsen.

Het is begonnen. Voorzichtig trainen, versleten materiaal vervangen, een to-do-list opstellen. De voorpret en de lichte spanning of het allemaal wel zal lukken. Maar wat vooral begonnen is, is het verlangen. Het grote verlangen naar de kilometers, de horizon en die stille eenzame avonden waarin mijn gedachten dwalen en ik mijn verhaal schrijf. Ik hoop dat jullie ook dit nieuwe avontuur weer zullen volgen.