‘Ik ben op vakantie in Duitsland vermoedelijk veiliger dan thuis’ schrijf ik aan een vriend via WhatsApp. En vermoedelijk is dat ook zo. Ondanks het lagere aantal besmettingen zijn de regels hier strenger. Mondkapjes in winkels en horeca. Registratie van gasten, overal. Zelfs voor een kopje koffie bij de bakker. Of bij een ijscafé, waar..
Nooit eerder ging ik zo vermoeid op pad. Als ik de route rij naar Rotterdam, besef ik hoe opgesloten ik heb geleefd. Niet dat ik geen tochten had gemaakt tijdens de crisis, maar mijn huis, onze tuin en de straat naar de supermarkt waren mijn wereld geworden. Ik ga over de kandelaarsbrug, die langdurig gesloten..
Het lijkt er op dat ik toch op reis kan, ondanks de crisis. In dit bericht mijn plan in het kort.
Voor zover ik weet ben ik nog steeds geen BN’er, maar toch ben ik in de media geweest de afgelopen tijd. Even een paar linkjes. Eind vorig jaar was ik bij Joint-Politics in Amsterdam te horen over feminisme, samen met niemand minder dan Devika Partiman, oprichter van Stem op een Vrouw. Je kunt de uitzending..
De grote teleurstelling van deze reis was niet de hittegolf. Ook niet de door een snelweg verpeste Aostavallei waar ik hem voor het eerst tegenkwam. Het was ook niet dat het weer in Scandinavië het andere uiterste was. Nee, de grote teleurstelling was Rügen. Niet dat Rügen lelijk is. Integendeel, vanaf het schip was de..
Soms heb ik een vakantie binnen mijn vakantie nodig. Even een tijdje wat minder kilometers en wat meer rust, het dagelijkse ritme een beetje loslaten, wat vaker een biertje of een pizza. Het kan een uitgebreide rustdag zijn, maar ook een paar dagen fietsen over een gemakkelijk traject waarbij de wekker een uurtje later afgaat..
Het was dus toch zonnig geworden, zo aan het eind van de middag. Waar ik nu zit te kijken naar het vallen van de avond, is er alleen wat lichte bewolking boven de heuvels achter het fjord. Ze kleuren de hemel. Af en toe komt er een schip voorbij, maar te ver weg om er..
Het is droog als ik afscheid neem van het gezin waar ik te gast was. Droog, maar grauw en koud. Bij het wegfietsen van de camping draai ik me nog één keer om om te zwaaien, en dan zit ik op de weg die naar Haukelifjell voert. De E134. Klinkt als een grote weg, maar..
‘Ik heb nog de hele avond!’ zeg ik tegen mezelf. Een hele zaterdagavond waar ik mee mag doen wat ik wil. Waarom zou ik het er niet van nemen? Ik draai om en loop terug naar het centrum van Egersund. Stap het café binnen waar ik gisteravond ook was. Toen was ik vrij snel geclaimd..
‘It’s a spectacular road! The other one is a shit road! It adds nothing. You should ride the old road’. Wie denkt dat Noren stug en bedaard zijn, heeft ze nog nooit over de bergen horen praten. Maar deze man was wel erg gepassioneerd. En hij kende deze omgeving. Ik ben niet iemand die snel..