Er was geen bijzonder natuurschoon. Ook geen duizend jaar oude kerk of ander historisch gebouw. Maar toch kon Grand Fort Philippe mij meer ontroeren dan welke andere plaats ook op deze reis. Ik kwam er op de tweede dag na de rust in St.-Valérie-en-Caux. Stomtoevallig, mijn benen waren moe en ik volgde de bordjes naar..
Noem mij een herfstig type als je wilt. Iemand die de zomer en alle opwinding die dat bij anderen teweegbrengt, met een schouderophalen langs zich heen laat gaan. Iemand die braaf zonnebrandcrème smeert, met tegenzin een zonnebril draagt. Die, als het zo uitkomt, de door zomerhormonen dartele blik van een mooie dame beantwoordt, haar vol..
Cieux heet het dorp. Ik heb er niets bijzonders aan kunnen ontdekken. De enige reden dat ik het plaatsje nog lang zal herinneren, is dat ik daar op een bankje zat bij te komen van een bezoek aan Oradour-sûr-Glane. Ik had er over gelezen, filmbeelden van gezien. Onvoorbereid was ik niet. Alleen tussen de ruïnes..
Ik loop naar de rand van het uitzichtpunt. Leg mijn handen op de railing. Ik verwacht in de donkerte wat vage contouren van het landschap te zien en lichtjes in de verte. Maar wat me raakt is het koor van krekels dat opstijgt vanaf de rivierbedding, diep beneden mij. Het was niet de bedoeling dat..
Halfrond en langwerpig. Zoals de terracotta drainagepijpen die ik als jongetje zag in de weilanden, maar over de lengte gehalveerd. Het waren deze dakpannen die mij als eerste het gevoel gaven de grens tussen Noord- en Zuid-Europa te zijn overgestoken. Het weer was er nog niet naar, ik had die ochtend in Châtellerault nog wel..
Opnieuw was een goede nachtrust me niet gegund. De lantarenpalen op de camping vielen in de categorie stadionverlichting, en ze brandden de hele nacht. Mijn tent stond er vlak onder. Ik heb midden juni op 71 graden Noorderbreedte gekampeerd en toen was een slaapmasker minder nodig. En toen kwam het onweer. Traag, met miezer die..
Alle andere fietsers waren al weg toen ik mijn tent uit kroop. Nou ben ik sowieso niet de vroegste en ik had mijn avond in Tournai besteed aan tripeltjes in een dubieus rockcafé waar BH’s achter de bar hingen. Maar dit was wel heel extreem. Rustig aan doen was het doel van deze reis, en..
Met horten en stoten. Anders is deze start niet te omschrijven. Blessure op blessure, een nieuwe velg op het laatste moment, vermoeidheid die maar terug bleef keren. Maar nu ben ik onderweg, op de Jakobsroute. Een pelgrimsroute dus. In de middeleeuwen door honderdduizenden gelovigen bewandeld, en nu fiets ik hem. Als atheïst. Voor mij is..
Zoals ik in een vorige post al meldde, het fietsen gaat niet lekker dit jaar. De blessure en de burnout die ik overwonnen dacht te hebben, staken toch de kop weer op. Het plan voor deze zomer werd daarom een bescheiden rondje Frankrijk in een rustig tempo. De vertrekdatum had ik op 9 of 10..